Bovenstaande is een prachtig gedichtje, klein maar fijn. Ik heb het ooit gelezen in een bundel met gedichten die door kinderen waren geschreven. In eerste instantie heb je de neiging om te denken: nou ja, nogal logisch: als het stil is dan zegt er dus niemand iets. Maar hoe vaak is het niet zo, dat als er een stilte valt, iedereen zijn best doet die zo snel mogelijk op te heffen. Stil zijn lijkt steeds minder gewaardeerd. Jezelf laten horen daar gaat het om.
Toch zoeken steeds meer mensen stilte. Is er in en rond Makkum nog stilte te vinden? Meestal wel, zeker nu het toeristenseizoen zo langzamerhand zijn einde nadert . Echt ver hoef je niet te lopen of te fietsen om even stil te kunnen worden. Eigenlijk ga je stilte pas echt missen als die er niet is.
Wanneer je muziek maakt zijn de stiltes, de rusten, net zo belangrijk als de noten die gespeeld moeten worden. Soms is het moeilijk om de rusten de rusten te laten. Ook hier willen we weer dóór.
Tijdens yogalessen wordt het moment van stilte, van even leeg zijn voor de volgende inademing komt, als heel waardevol aangemerkt. Stilte kan je heel onrustig maken. Bezoekers die in kloosters verblijven waar niet of zeer weinig gesproken wordt ervaren dit ook. Een lawine van gedachtes dient zich aan, confronterend. Het kost tijd om ook echt van binnen stil te worden.
Naast mijn computer hangt een kaart met daarop een afbeelding van een schilderij. Het is “Een goed gesprek” van Nicole Ladrak en ik kreeg de kaart ooit na een leuk bezoek met inderdaad een goed gesprek. De twee dames die hier zittend op een bankje met een kopje koffie in de hand zijn afgebeeld hebben in tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten hun mond én hun ogen gesloten. Het is op dit moment in het goede gesprek dus stil…. Wat ik er in zie is dat ze allebei echt iets aan het gesprek gehad hebben, ze hebben elkaar begrepen. Met veel vrienden en kennissen kun je lekker kletsen en hele verhalen houden, met slechts enkele kun je ook gewoon zonder meer stil zijn.
Wat zou het voor stilte geweest zijn die de jonge schrijver van het gedichtje uit de inleiding inspireerde? Een pijnlijke stilte omdat niemand wist wat hij moest zeggen? Een stilte vol gedachten bij een herdenking of in een kerkdienst? Een stilte voor de storm, het moment vlak voor alles losbarst ? Een gedeelde stilte onder vrienden waarbij woorden overbodig zijn ? Staat de stilte aan het begin van een reeks gebeurtenissen of is de stilte het eindpunt? Dat een gedichtje dat zo kort is zoveel gedachten kan oproepen, daar wordt je gewoon een beetje stil van.