Column

Bovenstaande is een  prachtig gedichtje, klein maar fijn. Ik heb het ooit gelezen in een bundel met gedichten die door kinderen waren geschreven. In eerste instantie  heb je de neiging om te denken: nou ja, nogal logisch: als het stil is dan zegt er dus niemand iets. Maar hoe vaak is het  niet zo, dat als er een stilte valt, iedereen zijn best doet die zo snel mogelijk op te heffen. Stil zijn lijkt steeds minder gewaardeerd. Jezelf laten horen daar gaat het om.

Toch zoeken steeds meer mensen stilte. Is er in en rond Makkum nog stilte te vinden? Meestal wel, zeker nu het toeristenseizoen zo langzamerhand zijn einde nadert . Echt ver hoef je niet te lopen of te fietsen om even stil te kunnen worden. Eigenlijk ga je stilte pas echt missen als die er niet  is.
 
Wanneer je muziek maakt zijn de stiltes, de rusten, net zo belangrijk als de noten die gespeeld moeten worden. Soms is het moeilijk om de rusten de rusten te laten. Ook hier willen we weer dóór.

Tijdens yogalessen wordt het moment van stilte, van even leeg zijn voor  de volgende inademing komt, als heel waardevol aangemerkt. Stilte kan je heel onrustig maken. Bezoekers die in kloosters verblijven waar niet of zeer weinig gesproken wordt ervaren dit ook. Een lawine van gedachtes dient zich aan, confronterend. Het kost tijd om ook echt van binnen stil te worden.

Naast mijn computer hangt een kaart met daarop een afbeelding van een schilderij. Het is “Een goed gesprek” van Nicole Ladrak en ik kreeg de kaart ooit na een leuk bezoek met inderdaad een goed gesprek. De twee dames die hier zittend op een bankje met een kopje koffie in de hand zijn afgebeeld hebben in tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten hun mond én hun ogen gesloten. Het is op dit moment in het goede gesprek  dus stil…. Wat ik er in zie is dat ze allebei echt iets aan het gesprek gehad hebben, ze hebben elkaar begrepen. Met veel vrienden en kennissen kun je lekker kletsen en hele verhalen houden, met slechts enkele kun je ook gewoon zonder meer stil zijn.

Wat zou het voor stilte geweest zijn die de jonge schrijver van het gedichtje uit de inleiding inspireerde? Een pijnlijke stilte omdat niemand wist wat hij moest zeggen? Een stilte vol gedachten bij een herdenking of in een kerkdienst? Een stilte voor de storm, het moment vlak voor alles losbarst ? Een gedeelde stilte onder vrienden waarbij woorden overbodig zijn ? Staat de stilte aan het begin van een reeks gebeurtenissen of is de stilte het eindpunt?  Dat een gedichtje dat zo kort is zoveel gedachten kan oproepen, daar wordt je gewoon een beetje stil van.

“Chinezen denken ook aan de portemonnee van hun vrienden. Zo nam mijn assistent Collin pas op mijn kosten een taxi als hij ergens echt niet met een bus of metro kon komen. Hij maakte er een sport van alles zo goedkoop mogelijk te doen. Ook al wist hij dat de krant dergelijke onkosten aan mij vergoedde. Al s je geld kunt besparen, moet je dat ook doen. Voor geld moet je werken. Dat kost qi, energie, en daar moet je zuinig mee omgaan. Wie geld verspilt, laat qi wegstromen. Daardoor vermindert je fysieke en mentale weerstand en word je vatbaar voor ziekte en tegenslag. Alles heeft met elkaar te maken, vond Collin.”

Deze passage komt uit het boek “Duizend Dagen in China” van Bettine Vriesekoop. Van 2006 tot 2009 werkte zij in Peking als China-correspondent voor NRC Handelsblad. We kennen haar natuurlijk als tafeltennisster en wellicht ook uit de Playboy. In dit boek beschrijft ze de Chinese samenleving van binnenuit en ook over haar ervaringen als beginnend journaliste is ze heel open. In zowel haar persoonlijk leven als in haar werk komt ze in een nieuwe grotendeels onbekende wereld terecht. Uit het bovenstaande blijkt dat dus bijvoorbeeld over geld heel anders wordt gedacht dan de meeste mensen hier gewend zijn.

Toch ben ik het denkbeeld dat geld in principe energie is ook wel bij Nederlandse schrijvers tegengekomen. In het boek “ Je geld of je leven” van Hanneke van Veen en Rob van Eeden bijvoorbeeld. De  auteurs beschrijven hoe ze op een gegeven moment een beetje luxe-moe worden en besluiten  alles over een andere boeg te gooien. Ze gaan al hun uitgaven bijhouden en rekenen die volgens een eigen methode om in levensenergie.

“Bezit is uit, delen is in”, voorspelt bedrijfskundige Lauren Anderson in de Volkskrant van 24 augustus. Zij ziet een trend van “samenwerkende consumptie”, de zogenaamde deeleconomie. Voorbeelden hiervan zijn Peerby, een website voor het lenen van spullen en Thuisafgehaald waarop je bij mensen in de buurt een portie eten afhaalt. Zij wijst  op dingen die je aan het denken zetten. Bijvoorbeeld dat we twee keer zoveel spullen in huis hebben als twintig jaar geleden. Veel mensen huren opslagruimte omdat ze al die spullen thuis niet meer kwijt kunnen. Uiteindelijk worden de meeste spullen toch weggegooid. Welbeschouwd koop je dan afval.
  
Zij denkt dat deze trend  door zal zetten omdat hij teruggrijpt op de oudste vorm van handel namelijk ruilen. In eerste instantie werd geld alleen gebruikt voor handel met vreemdelingen, wanneer je niet zeker wist of je iemand kon vertrouwen. Waar vroeger het witkar en wittefietsenplan mislukte in Amsterdam lukt het nu wel met Car2go dankzij de techniek. Met je smartphone check je of er een leenauto vrij is in de buurt. Je stapt in, rijdt erheen, sluit af en de volgende kan de auto vanaf die locatie weer oppikken. Het is makkelijk en geeft je veel vrijheid.

Zo kom je opeens allerlei interessante gedachten over “het slijk der aarde”. Dat wou ik even met u delen ;)