Column

Misschien kwam het omdat wij via Marktplaats een dvd met een prachtige science-fictionserie aangeschaft hadden. Avondenlang vermaakten wij ons met de serie” The 4400”, waarin 4400 mensen die in het verleden zijn ontvoerd door een buitenaardse beschaving op een gegeven moment teruggebracht worden naar de aarde. Ze blijken allemaal over een speciale gave te beschikken. De een kan genezen, de ander kan voorwerpen met zijn gedachten verplaatsen en ga zo maar door. Wat is de bedoeling van de buitenaardse beschaving? Heerlijk om met zo’n serie op de donkere avonden voor de buis te kruipen. De scenarioschrijvers kunnen hun fantasie de vrije loop laten, want we weten niet wat er in de toekomst gaat gebeuren. Die laatste gedachte kwam de afgelopen weken steeds voorbij op de een of andere manier.

Zal de Sint in de toekomst nog vergezeld worden van Zwarte Pieten? Het vanzelfsprekende is daar in elk geval van af na alle discussies. De kleur van Piet zal in de loop van de jaren misschien steeds diverser worden, zodat Sinterklaas over een tijdje letterlijk met een bontgekleurd gezelschap zijn werk doet.

De nieuwe aanbiedingen van ziektekostenverzekeringen voor het komende jaar beginnen binnen te stromen. Op menige verjaarsvisite zijn ze onderwerp van gesprek. De ene verzekering lijkt nog mooier en voordeliger dan de andere, bijvoorbeeld door modules die je aan en uit kunt zetten. Het lijkt mooi maar je weet niet wat voor ziekte of kwaaltje je in het nieuwe jaar zult krijgen, dus wat heb je er uiteindelijk aan?

De jeugd moet in het vervolgonderwijs al jong een profiel kiezen en daarmee antwoord geven op de vraag: Wat wil ik met mijn toekomst? Alle voorlichting en open dagen ten spijt een zeer ingewikkeld probleem voor jongeren. Want de meeste van hen hebben daar op 15 of 16 jarige leeftijd nog geen idee van.

De grote windmolenparken rond ons dorp zijn van de baan. Het idee van een park in het IJsselmeer ligt er nog. Hoe gaan we in onze behoefte aan energie voorzien in de toekomst en hoe zal het onze leefomgeving beïnvloeden?

“Van het concert des levens krijgt niemand een program”, lazen wij vroeger op een wandbord bij mijn oma. Mijn oma legde ons uit wat het betekende, maar als kind waren we natuurlijk niet met dit soort vraagstukken bezig. Er was veel te veel te beleven!

Het is de kunst om ook als je ouder wordt zo naar de toekomst te kunnen blijven kijken. Het is een vat vol onzekerheden, maar ook een vat vol mogelijkheden! Je kunt altijd zelf iets doen aan je toekomst. Probeer het in ieder geval!

In de Makkumer Belboei stonden daarvan deze week een paar mooie voorbeelden. De Makkumer dames Lhea en Jherill die beide zijn opgegroeid op de Filippijnen en in actie kwamen voor hun landgenoten. En de van oorsprong uit Makkum afkomstige jeugdthrillerschrijfster Mel Wallis de Vries die jong schrijftalent aanmoedigde om de ideeën en de woorden te laten stromen en je niet tegen te laten houden door de angst om fouten te maken.

Voor maandag 28 oktober was door Piet Paulusma en de zijnen een weeralarm afgekondigd in de kleuren rood en oranje. Door vorige overbodige of in ieder geval overtrokken alarmen werd er in de media en ook hier ten huize een beetje lacherig op gereageerd. Stormen horen bij de herfst. De tuinmeubelen en andere buiten-attributen zijn al opgeruimd. Het zal wel wat meevallen.

Mijn moeder komt koffiedrinken en we bekijken de foto’s die we in de herfstvakantie hebben gemaakt. We constateren dat het inmiddels best hard waait, maar verder gaat alles zijn gewone dagelijkse gangetje. Er is één huisgenoot die hier anders over denkt en dat is onze kat. Ze loopt onrustig rond, miauwt op luide klagende toon en verliest ons niet uit het oog. “Ze is zeker bang voor de wind”, zeg ik. “Wat apart, ze doet echt heel anders dan anders.”

“De buurvrouw staat ook buiten” , merkt mijn moeder op. Wat ligt daar? We lopen naar het raam. Er ligt een stuk zink op haar auto. “Waar komt dat vandaan?”, zegt mijn moeder. Ik krijg een naar voorgevoel en loop ook naar buiten. De straat ligt inmiddels bezaaid met stukgewaaide dakpannen en ja ze komen ( helaas) van ons dak. En dat zink, dat zat twee minuten geleden nog op de dakkapel aan de zijkant van het huis!

Nog een paar minuten later moet ik constateren dat ik mezelf buitengesloten heb. Omdat we de computer en de muziekinstrumenten uit de, nu inmiddels lekke, kamers onder de dakkapel willen halen, tikken we noodgedwongen het ruitje van de achterdeur in. Ik haal de liefste bezittingen van mijn kinderen uit hun kamers.

De koffie is inmiddels koud. We zetten nieuwe maar ook dit kopje koffie wordt vergezeld door zaken die door de lucht vliegen. Aan de andere kant van ons huis rammen losgeraakte dakdelen van de buren een rij dakpannen los. Het is om bang van te worden en dat lukt inmiddels wel aardig. Mijn stressbestendigheid en onverschilligheid over aardse bezittingen zijn kleiner dan ik zou willen.

‘s Middags ontruim ik met mijn zoon en dochter hun beide kamers. Het regent inmiddels buiten én binnen in deze kamers onder de dakkapel. Wat een spullen en wat een chaos op onze bovenverdieping. Om moedeloos van te worden.

Tijd om de blik weer op de positieve dingen te richten. Niemand is gewond geraakt en alle huisgenoten zijn inmiddels weer veilig thuis. Het behang lag klaar voor de kamer van zoonlief: gelukkig waren we nog niet begonnen! We zouden toch grondig opruimen? Nou moeten we wel alles door onze handen laten gaan. Door de haastige evacuatie ligt overal wat…..

Ga ik me in het vervolg meer aantrekken van weeralarmen? Dat niet, maar als mijn kat weer zo gek doet, weet ik hoe laat het is…..