De afgelopen maanden hoort Spliertje vanuit verschillende Makkumer verenigingen soortgelijke geluiden: wanneer er nieuwe mensen in het bestuur moeten zijn ze niet te vinden. De oude oplossing van een herhaalde oproep en mensen persoonlijk benaderen helpt niet meer.
Onlangs bleek het ook op een inspraakavond van de gemeente. De aanwezigen waren overwegend veertig-plus en ouder. De jongere garde was niet aanwezig om mee te denken over het dorp. De bezoekers constateerden het en vroegen elkaar: Hoe oud begon jij aan je eerste bestuursfunctie? Voor de meesten was dit toen ze ergens in de twintig waren. Wanneer deze bijna vijftigers na hun zilveren jubileum bij hun club aangeven te willen stoppen staan er geen opvolgers klaar.
Makkum is natuurlijk niet het enige dorp dat hiermee kampt. De Leeuwarder Courant besteedde onlangs ook aandacht aan de manier waarop andere dorpen dit proberen op te lossen. De oplossing werd vooral gezocht in andere vormen van overleg: niet meer op de ouderwetse manier in een bestuur vergaderen, maar een aantal belanghebbenden bij een bepaalde kwestie oproepen en dan net zo lang overleggen tot alle aanwezigen zich in de voorgestelde oplossing kunnen vinden. Men hoeft het niet allemaal met elkaar eens te zien, maar iedereen moet met de oplossing kunnen leven.
Het sluit wel aan op de ontwikkeling die Spliertje in haar eigen verenigingsleventje waarneemt. Voor een project van korte duur zijn nog wel mensen te porren. Voor taken die na enkele weken, hooguit maanden afgerond zijn. Maar dat men zich voor een langere periode vastlegt lijkt niet meer van deze tijd.
Is het erg? Jongeren stellen vaak voor om dan gewoon alle voorkomende taken binnen een vereniging projectsgewijs uit te voeren. Maar hoe wordt dan bepaald wat er gedaan moet worden? En is niet toch gewoon dezelfde groep weer aan het werk? Spliertje betwijfelt of het allemaal zonder enige vorm van bestuur kan. Is het niet gewoon hartstikke belangrijk om overzicht te hebben, om grotere lijnen uit te zetten en niet slechts een paar maandjes vooruit te kijken?
Het komt doordat de generatie die nu in de twintig is veel individualistischer is opgevoed, zeggen sommigen. Zij hebben geleerd om uit te gaan van zich zelf. Hun persoonlijke ontwikkeling staat voorop, niet het belang van de groep. Zolang het groepsbelang en hun eigen belang overeenstemmen is er niets aan de hand. Maar zodra dit wel het geval is kiest men voor zichzelf.
Vroeger kregen mensen, al dan niet vanuit de kerk, mee dat het belangrijk was om zich in te zetten voor de groep waartoe je behoorde. Vaak al op jonge leeftijd. Wanneer iemand op 16-jarige leeftijd in een bestuur gevraagd werd, was dat voor de leeftijdsgenoten iets waar ze tegenop zagen of misschien wel stiekem jaloers.
Wanneer tegenwoordig een bestuursfunctie vervuld wordt lijkt de reactie meer op: Gelukkig, ik hoef niets te doen, er is al een andere sukkel voor gevonden.
Uit de toon die Spliertje hier aanslaat blijkt de frustratie over haar eigen bestuursperikelen… En die frustratie is weer een nieuwe bom onder het verenigingsleven. De kleine groep die wel altijd in besturen plaatsneemt wordt negatief. Gelukkig kan Spliertje toch met een positief geluid afsluiten: in Makkum hebben een aantal verenigingen de koppen bij elkaar gestoken om samen te gaan werken op bestuurlijk niveau. Spliertje is benieuwd wat dat gaat opleveren en houdt het voor u in de gaten…