Column

Bij elk afscheid wordt een herinnering geboren. Deze spreuk staat steevast in de advertentie die ons woonzorgcentrum Avondrust plaatst als er een bewoner overleden is. Spliertje moest er aan denken nu haar column voor Makkum.nl gaat stoppen. Wanneer iets afloopt gaan de gedachten terug naar wat geweest is en natuurlijk ook aan wat je denkt, hoopt of verwacht dat gaat komen.

Eerst maar even back to memorylane. In juli 2013 begon Spliertje met het schrijven van columns op Makkum.nl. De keuze van de onderwerpen was vrij, maar regelmatig kwam Makkum als onderwerp voorbij. Spliertje had er veel aardigheid in om haar hersenspinsels met de bezoekers van Makkum.nl te delen.

Omdat het geen zin heeft in het verleden te blijven hangen nu de blik maar weer snel op de toekomst!Spliertje zal blijven schrijven omdat ze dat nu eenmaal ontzettend graag doet.

Plezier in je werk is ontzettend belangrijk. Het blijkt dat dat nu zelfs wetenschappelijk bewezen is. Mensen die met een goed humeur hun werk doen zijn succesvoller. Dat komt omdat ze er plezier in hebben, dus toegewijd aan het werk zijn maar ook omdat andere mensen graag in hun buurt zijn.

Toen Spliertje onlangs met dochterlief bij een lezing over studiekeuze was kwam het ook naar voren.

Hoe weet je nu in welke richting je moet gaan kiezen. De mevrouw die de voorlichting gaf vertelde dat enthousiasme een enorm belangrijk signaal was. Wat vind je leuk, gewoon vanuit jezelf. Waarmee speelde je als klein kind? Aan allerlei televisieprogramma’s zap je voorbij, maar waar blijf je hangen?

Er waren twee meningen op deze interactieve lezing. De ene was: kies een studie die je leuk vindt, door dat enthousiasme hou je de studie vol en werk komt er dan vanzelf wel. De andere luidde: Je moet toch ook wel naar de arbeidsmarkt kijken. Het gevaar om enthousiasme om zeep te helpen lag bij deze vraag van een bezorgde moeder levensgroot op de loer.” Ja mijn dochter is heel enthousiast over studie x maar haar cijfers laten iets anders zien….” De voorlichtster stal Spliertjes hart toen ze antwoordde:” Dat enthousiasme van uw dochter voor studie x is heel waardevol, iets om te koesteren. En tegen de dochter: In welk klas zit je? 5 VWO? Dan heb je toch nog alle tijd om je cijfers omhoog te krijgen?” Ik hoop voor de dochter dat moeder de boodschap begrepen heeft…

Toch bleek dat vele ouders op een gegeven moment toch ook hun gevoel hadden laten spreken in hun carrière. Slechts een enkeling was nog werkzaam in het beroep waar hun eerste studie op gericht was.” Zo betrekkelijk is het dus ook maar weer”, sprak de voorlichtmevrouw nuchter

Spliertje denkt dat je ook op een nuchtere manier enthousiast kan zijn. Doe wat je doet met liefde en ga af op de kansen die onderweg voorbij komen. Met het nieuwe jaar in zicht wens ik iedereen alles wat wenselijk is en sluit ik af met mijn goede (Makkumer ) voornemen:

De afgelopen maanden hoort Spliertje vanuit verschillende Makkumer verenigingen soortgelijke geluiden: wanneer er nieuwe mensen in het bestuur moeten zijn ze niet te vinden. De oude oplossing van een herhaalde oproep en mensen persoonlijk benaderen helpt niet meer.

Onlangs bleek het ook op een inspraakavond van de gemeente. De aanwezigen waren overwegend veertig-plus en ouder. De jongere garde was niet aanwezig om mee te denken over het dorp. De bezoekers constateerden het en vroegen elkaar: Hoe oud begon jij aan je eerste bestuursfunctie? Voor de meesten was dit toen ze ergens in de twintig waren. Wanneer deze bijna vijftigers na hun zilveren jubileum bij hun club aangeven te willen stoppen staan er geen opvolgers klaar.

 Makkum is natuurlijk niet het enige dorp dat hiermee kampt. De Leeuwarder Courant besteedde onlangs ook aandacht aan de manier waarop andere dorpen dit proberen op te lossen. De oplossing werd vooral gezocht in andere vormen van overleg: niet meer op de ouderwetse manier in een bestuur vergaderen, maar een aantal belanghebbenden bij een bepaalde kwestie oproepen en dan net zo lang overleggen tot alle aanwezigen zich in de voorgestelde oplossing kunnen vinden. Men hoeft het niet allemaal met elkaar eens te zien, maar iedereen moet met de oplossing kunnen leven.

Het sluit wel aan op de ontwikkeling die Spliertje in haar eigen verenigingsleventje waarneemt. Voor een project van korte duur zijn nog wel mensen te porren. Voor taken die na enkele weken, hooguit maanden afgerond zijn. Maar dat men zich voor een langere periode vastlegt lijkt niet meer van deze tijd.

Is het erg? Jongeren stellen vaak voor om dan gewoon alle voorkomende taken binnen een vereniging projectsgewijs uit te voeren. Maar hoe wordt dan bepaald wat er gedaan moet worden? En is niet toch gewoon dezelfde groep weer aan het werk? Spliertje betwijfelt of het allemaal zonder enige vorm van bestuur kan. Is het niet gewoon hartstikke belangrijk om overzicht te hebben, om grotere lijnen uit te zetten en niet slechts een paar maandjes vooruit te kijken?

 Het komt doordat de generatie die nu in de twintig is veel individualistischer is opgevoed, zeggen sommigen. Zij hebben geleerd om uit te gaan van zich zelf. Hun persoonlijke ontwikkeling staat voorop, niet het belang van de groep. Zolang het groepsbelang en hun eigen belang overeenstemmen is er niets aan de hand. Maar zodra dit wel het geval is kiest men voor zichzelf.

 Vroeger kregen mensen, al dan niet vanuit de kerk, mee dat het belangrijk was om zich in te zetten voor de groep waartoe je behoorde. Vaak al op jonge leeftijd. Wanneer iemand op 16-jarige leeftijd in een bestuur gevraagd werd, was dat voor de leeftijdsgenoten iets waar ze tegenop zagen of misschien wel stiekem jaloers.

Wanneer tegenwoordig een bestuursfunctie vervuld wordt lijkt de reactie meer op: Gelukkig, ik hoef niets te doen, er is al een andere sukkel voor gevonden.